به یاد دارم وقتی خودم را در آینه نگاه می کردم,چیزی به جز سادگی ودنیای شیرین کودکی ام نمی دیدم.آن روزها آینه با من صمیمی بود.و امروز مدتهاست که به سراغش نرفته ام.تصمیم دارم نیمه نگاهی به دل پاکش که جز حقیقت چیزی را نشان نمیدهد بیندازم.آری امروز خود را در آینه نگاه کردم.دیگر دلش را صاف و زلال ندیدم.آینه ام دل شکسته است.دل شکسته اش را نوازش کردم.با دستانم غبار وخاکستر اندوهش را کنار زدم.میدانم مدت ها بود سری به کوچه پس کوچه های دلش نزده بودم.می دانم شاید دیگر هیچ گاه پنجره ی چشمانش را به رویم نگشاید.ولی من و قلبم تصمیم گرفتیم دیگر هیچ گاه تنهایش نگذاریم. آینه صدایم را شنید.میداند آمده ام تا باز هم نزد او مهربانی بیاموزم.آری
,نسیم بود که توانست آرام در گوشش زمزمه کند.آینه زمزمه ی شادی آور نسیم را شنید.و ثانیه هاو دقیقه ها در پی هم گذشتند تا آینه توانست باز هم حقیقت را بر صفحه ی سفید قلبش جاری کند.حالا هر روز به آینه ی وجودم سر می زنم.و با شادی خاطرات لحظه ها,دقیقه ها,ساعت ها و سال های گذشته رامرور میکنیم.
پ.ن : سال نو مبارک امیدوارم سال سرشار از شادی و موفقیت رو اغاز کرده باشید